Οι τοποθετήσεις του Θόδωρου Καρυπίδη, στα εννιά χρόνια που συμπλήρωσε πλέον στον Αρη, σηκώνουν πάντα σκόνη. Οχι μόνο γιατί μιλάει σπάνια, αλλά γιατί έχει ένα τρόπο να προκαλεί με όσα λέει, φίλους και εχθρούς. Αυτή τη φορά προτίμησε να τοποθετηθεί εγγράφως, με συνέντευξη σε πολιτικό μέσο και όχι σε κάποιο τοπικό αμιγώς αθλητικού περιεχομένου, αφού τα… προφορικά δεν τον δικαίωσαν. Δεν γνωρίζω αν αφουγκράστηκε την ανάγκη του κόσμου μετά το χαμένο τελικό και την απογοήτευση που δίκαια ακολούθησε, να ακούσει τον διοικητικό ηγέτη του club, να δίνει το στίγμα της επόμενης μέρας. Δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει ότι άνοιξε τα χαρτιά του και είπε αυτά που ήθελε να πει. Εδωσε μια κατεύθυνση. Οριοθέτησε κάποιους στόχους.
Περισσότερο είναι η αλήθεια μίλησε για το τοπίο που διαμορφώνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο με την αλλαγή στην ΕΠΟ, την κυοφορούμενη αλλαγή στην ΚΕΔ, τις νέες… παλιές συμμαχίες και τι αντίκτυπο θα έχουν στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, για το νέο φορμάτ διεξαγωγής των playoffs που επεξεργάζονται. Απο τα λεγόμενά του φάνηκε η έκδηλη ανησυχία του για την αντιμετώπιση που θα τύχει ο Αρης από τους νέους κλειδοκράτορες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Φωτογράφησε μια στοχοποίηση που σχετίζεται και με τον ίδιο και τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του και η οποία… ακουμπά και τον Αρη εν όψει της νέας χρονιάς. Δεν ξέρω αν το έκανε γιατί αναζητά άλλοθι σε περίπτωση αποτυχίας ή για να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά του κόσμου της ομάδας. Ο, τι απο τα δυο και αν συμβαίνει, θα πρέπει να βρει τον τρόπο να προστατέψει την ομάδα αλλά και την επένδυσή του και δεν αναφέρομαι να διέλθει τα μέσα που χρησιμοποιούν κάποιοι άλλοι.
Οι περισσότεροι περίμεναν ότι θα αναφερόταν στο θέμα του συμπαίκτη στην ΠΑΕ το οποίο εκείνος ανακίνησε πριν από ένα χρόνο, εξάπτοντας τη φαντασία. Δεν είπε τίποτα, προφανώς γιατί δεν υπάρχει κάτι να ανακοινώσει. Θετικό ή αρνητικό. Ισως περιμένει κάτι ακόμη. Κατέστησε ξεκάθαρο όμως, ότι μετοχικά δεν θα αλλάξει άμεσα το μοντέλο και ότι ο ίδιος και η αδερφή του θα… τρέξουν το καράβι, χρηματοδοτώντας το κιόλας σε επίπεδο βελτίωσης των υφιστάμενων εγκαταστάσεων σε Ρυσιο και Βικελίδης αλλά και προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας ανταγωνιστικής ομάδας με παίκτες απο το πάνω ράφι, αν και ποτέ δεν είχα αμφιβολία στο κομμάτι που αφορά τις μεταγραφές.
Προχωρώντας όμως σε μια επανεκκίνηση. Αλλάζοντας την προσέγγισή τους στο πως πρέπει να λειτουργήσει η ομάδα, αξιοποιώντας την εμπειρία και τα λάθη της φετινής χρονιάς αλλά και του χαμένου τελικού. Ζητώντας και μια συγγνώμη που είχε ανάγκη να ακούσει ο κόσμος. Δεν αρκεί όμως μόνο η θεωρία γιατί στη θεωρία όλα είναι όμορφα και πολλά από αυτά, αν όχι έτσι ακριβώς, έχουν ακουστεί ξανά στο παρελθόν. Αν πραγματικά ο χαμένος τελικός είναι το σημείο μηδέν και η κόκκινη γραμμή που μπαίνει σε λάθη και συμπεριφορές, είναι μια καλή αρχή.
Οι προθέσεις πλέον πρέπει να δώσουν τη θέση τους στις πράξεις. Μόνο αυτές θα πείσουν τον καχύποπτο κόσμο του Αρη, ότι η ιδιοκτησία, πραγματικά έχει διδαχθεί από τα λάθη της και θα το… πάρει αλλιώς. Αυτές είναι μόνο που μπορούν να αποκαταστήσουν την κλονισμένη εμπιστοσύνη και να δημιουργήσουν όραμα για την επόμενη χρονιά. Διαφορετικά θα μιλάμε για μια ανακύκλωση των ίδιων πραγμάτων, χωρίς πραγματική ουσία που να συνιστά και εξέλιξη.
Σε λίγο καιρό ο Καρυπίδης εισέρχεται στο δέκατο χρόνο της παρουσίας του στον Αρη. Επί των ημερών του ο Αρης επέστρεψε εκεί που ανήκει και σίγουρα, δεν είναι σε κανέναν αδιάφορος. Είναι όμως φανερό ότι για να περάσει στην επόμενη πίστα και να γίνει ισότιμος παίκτης σε ένα τόσο τοξικό και εχθρικό για τον ίδιο περιβάλλον, θα χρειαστούν προσεκτικές και σοβαρές κινήσεις και όχι… πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού.